Benim koçluk felsefem, duyulduğunda belki biraz sert gelebilecek tek bir kelime üzerine kurulu: Disiplin. Ama bu kelimeyi duyunca kimsenin aklına askeri bir düzen, sürekli bağıran, ceza kesen bir figür gelmesin. Benim anladığım disiplin, her şeyden önce kendine ve takım arkadaşının emeğine duyulan saygıdır. Antrenmana tam vaktinde gelmek, bir lütuf değil, omuz omuza mücadele edeceğin adamlara "ben buradayım ve seninle aynı ciddiyetteyim" demenin en basit yoludur. Disiplin, oyunun en karışık anında, her yerden mermi gelirken bile oyun planına sadık kalmaktır bireysel bir kahramanlık peşinde koşup bütün takımı ateşe atmamak, liderin verdiği karara o an mantıksız gelse bile sonuna kadar uymaktır. O kaosa düzen getiren tek şey budur. Yeteneğin ve iyi niyetin, baskı altında paramparça olduğunu çok gördüm. Takımı bir arada tutan, en zor anda bile zincirin kopmasını engelleyen şey, aylar boyunca alışkanlık haline getirdiğimiz o sarsılmaz disiplindir. Bu, bir oyuncunun sinirlerine hakim olup telsizi gereksiz yere meşgul etmemesi, bir başkasının vurulduğunda moral bozmak yerine anında bilgi vermesidir. Bizim için disiplin, takımın iskeletidir; o iskelet ne kadar sağlam olursa, yeteneklerimiz ve stratejilerimiz o kadar dik durur. Sonuçta, o kupayı havaya kaldıran şey anlık bir yetenek parlaması değil, aylar boyunca ilmek ilmek işlenen o sarsılmaz iradedir.